Gia Facchin
Italiaans en zang (en echt: “when she walked in our repetitiekot and sang, Lord,
we were all flabbergasted. Goosebumps”).
Deelt niet alleen de voornaam met Joplin, maar ook de inleving en het volume. Maar, en dat is het verschil, zover wij weten, zo clean als de paus.

Bart 'Nassara' Massaer
Gitaar en vocals, podiumbeest, enthousiaste frontman. Begeesterd
podcastmaster (Into the Soul of the Blues) en wil ook wel eens solo optreden als 'Nassara'. C.D. King zei ooit over hem: “Well that guy, rather bizarre, he has a white ass and a black soul”. Wie zijn wij om CD King tegen te spreken.

Roland 'Apsjaar' Rogiers
Speelt op een gitaar en is verder gewoon oud. Stichtend en enig lid van de club “The older you get, the more important not to act your age”. Soms pijnlijk.

Wim Bobelijn
Bass, sax, zang (hij smacht, brult, gilt, fluistert, charmeert of is ingetogen
al naar het hem uitkomt en speelt occasioneel keys. Valt in de smaak bij de meisjes. Af en toe walking bass.

Bernd 'the Animal" Haerynck
Drums, als je het ons vraagt, fenomenale drums eigenlijk. Soms
even wild als Ginger Baker. Heeft iets met hoedjes en hawai-hemden. Zijn visie op hoe rokkenrol te ogen. Ondanks tegenadvies van Jani.

Siegi 'Bongo Man' Temmerman
Percussie, en let op: niet van de Aldi of de Lidl. Zijn biotoop is de plek
tussen gong, chimes, bongos en congas en de drummachine. Soms al eens mondharmonica en backgroundzang. Durft ook wel al eens tussen het publiek te springen om het op te jutten. Verder ongevaarlijk.