Bart 'Nassara' Massaer °1973

De enige Afrikaan in de groep, ook al is het dan een albino. En een wandelende muziek-Wikipedia.
Bart volgde als achtjarige muziekschool, en daar liep hij zijn eerste trauma op: “Gij kunt niet zingen” werd net niet op zijn voorhoofd getatoeerd. Nadien volgde Bart nog enkele maanden drumles.

Het is een publiek geheim dat hij als jongere verslaafd was aan het Tamboerke van Micha Marah (zie Wikipedia) tot hij op 13-jarige leeftijd de dubbelaar van Canned Heat en John Lee Hooker te horen kreeg. Het deed hem kortstondig naar de gitaar grijpen.
De passie voor de muziek bleef wel overeind: Bart plunderde de mediatheek van Dendermonde en ging steeds verder in zijn zoektocht naar 'the real thing' achter de populaire bluesrock van de jaren '60 en '70. Die queeste bracht hem bij figuren als Buddy Guy, Robert Johnson en Son House. Het draaien van plaatjes in verschillende jeugdhuizen verschafte hem de toegang tot rijke platenbakken, alles met één missie: zichzelf te pletter luisteren en de aanwezigen opvoeden met goede muziek. Led Zeppelin, Jimi Hendrix, the Stones - dat soort dingen dus.

Bart vierde de milleniumbug in Tsjaad, Afrika, waar hij kennis maakte met de polyritmiek. Terug in België ging hij aan de djembe en maakte hij deel uit van een percussie-ensemble. En op zijn tweeëndertigste kocht hij een akoestische gitaar om dichter bij de blues te komen.
Bart vindt de geschikte leraar in de online lessen van Jamplay.com en na wat kampvuuroptredens startte hij in 2011 samen met enkele andere onverlaten The Goose Thing.

Over zijn muzikale helden kunnen we kort over zijn: raadpleeg zijn - overigens sterk aanbevolen - podcast "Into the Soul of the Blues" en U kent ze meteen alle 1897. Met misschien toch een voorkeur voor Robert Johnson, Son House, Jimi Hendrix en Buddy Guy - de laatste wat hem betreft met stip als de ultieme performer.

Hey, wacht eens even? Bart kon niet zingen en toch is hij de frontman en zanger van The Goose Thing? Klopt! En U hoeft zich geen zorgen te maken: "Als je iets graag
doet, moet je het doen en het komt goed" was zijn devies en na een introductie in stemgebruik en ademhalingstechnieken vond hij tijdens het Corona-tijdperk de ideale stemcoach. Daarmee werd de “I Put A Spell On You” van de directeur van de muziekacademie doorbroken. Schakelen van borststem naar kopstem loopt nu vlot, en Bart zingt met authenticiteit en emotie, want daar gaat het om bij het zingen. En daar gaat het ook om in de blues, eerder dan een bloedeloze perfectie nastreven. Denk maar aan Tommy Johnson en Skip James.

Bart ademt, drinkt en eet de blues. Blauwer worden ze wellicht niet meer gemaakt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij vanaf de opening van blues- en rootsslub "Missy Sippy" zijn gelijken zocht in de levende Blues Community van Gent. Men kent hem daar ook als de solo danser die zich vlot en ongegeneerd doorheen de Lindy Hop square smijt.
Bart leeft nog een eigen muzikaal leven als Nassara, een formatie samen met Bernd "the Medicine Man" - "onze" Bernd dus, waar hij zijn pure blues helemaal in kwijt kan. Bij zonnig weer kan je hen al eens buskend terugvinden in de straten van Gent, en met "Nassara and the Medicine Man" luistert hij ook zijn voordrachten over de blues op.

Welke drie platen hij zou meenemen een onbewoond eiland? “Blues” van Jimi Hendrix, “Hooker & Heat “ van John Lee Hooker en Canned Heat en "Tiny Legs Tim Live @ Sint-Jacobs", een concert waar hij ongetwijfeld op de eerste rij stond mee te shaken.